Czesław Miłosz, poeta, eseista, prozaik, tłumacz, wykładowca, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury
- urodził się 30 czerwca 1911 w Szetejniach, obecnie na terenie Republiki Litewskiej w rodzinie szlacheckiej jako poddany cara rosyjskiego
Litewski znaczek pocztowy wydany z okazji 100 rocznicy urodzin Miłosza.
- pierwsze lata nauki zdobywał pod okiem matki uczącej w wiejskiej szkole
- w latach 1921-1929 uczył się w I Państwowym Gimnazjum Męskim im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie.
- studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, początkowo polonistykę później przeniósł się na prawo.
- debiutował w 1930 roku, wiersze „Kompozycja” i „Podróż" ukazały się na łamach uniwersyteckiego pisma „Alma Mater Vilnensis”
- w czasie studiów działał w grupie poetyckiej Żagary współuczestnicząc w wydawaniu pisma o tej samej nazwie oraz w Polskim Radiu Wilno.
- większą część II wojny światowej spędził w Warszawie pracując jako woźny w szkole oraz tworząc pod pseudonimem Jan Syruć, w 1940 roku wydał tom wierszy zatytułowany „Wiersze”.
- wraz z bratem Andrzejem brał czynny udział w ratowaniu Żydów, przechowywał ich oraz udzielał im finansowego wsparcia, za co w 1989 roku bracia, zostali uhonorowani przez Instytut Jad Waszem tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata
- po wojnie pracował w dyplomacji jako attache kulturalny, w roku 1951 poprosił Francuzów o azyl polityczny.
- współpracował z Jerzym Giedroyciem, wiele jego literackich prac publikowane było na łamach paryskiej Kultury Jerzego Giedroycia.
- w1960 roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych podejmując pracę na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley oraz na Harvardzie.
- 9 października 1980 roku Akademia Szwedzka w Sztokholmie przyznaje Czesławowi Miłoszowi Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.
- w 1993 roku Miłosz przeprowadza się na stałe do Polski i zamieszkuje w Krakowie.
- 14 sierpnia 2004 umiera, po śmierci zostaje pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce
Przed II wojną światową Miłosz był poetą katastroficznym, uderzającym w ton wizyjny stylizacją na głos starotestamentowych proroków. Od innych twórców formacji Żagary odróżniał go kult klasycystycznych rygorów. Po wojnie jego poezja stała się bardziej intelektualna; wiązała się z ambicjami odbudowania trwałych wartości europejskiej kultury, sumienia i wiary. Literaturę pojmował wówczas jako drogę do ocalenia po klęsce poczucia człowieczeństwa. W latach 70. zaczęła w niej dominować tematyka religijna i kontemplacyjna.
To jeden z najbardziej znanych polskich poetów, którego twórczość przetłumaczono na ponad 40 języków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz