- urodził się 28 stycznia 1903 r. w Warszawie
- w 1905 jego rodzina przeniosła się do Kijowa i tam kształcił się w rosyjskiej szkole powszechnej
- w 1911 r. zmarł jego ojciec, Aleksander przerwał edukację i zdobył posadę bankowego gońca, później jako urzędnik przepisywał bankową korespondencję na maszynie
- w 1916 r. udał się z matką w podróż do Humania, gdzie mieszkał jej brat, w nadziei na poprawę bytu, podczas drogi z nieznanych przyczyn rozłączył się z matką, która trafiła na Kaukaz i na kilka lat straciła kontakt z synem
- Aleksander przybył do Humania, zamieszkał u wuja i podjął przerwaną edukację w polskiej szkole, ponownie znalazł także posadę w banku
- od 1918 r. należał do humańskiej 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki, gdzie pełnił różne funkcje
- w 1920 r., po śmierci wuja, trafił najpierw pod opiekę sąsiadów, potem na pewien czas do ochronki dla sierot polskich, by ostatecznie znaleźć schronienie u harcerskiego przełożonego Oskara Żawrockiego.
- w 1921 roku wrócił do kraju
- podjął naukę w stołecznym gimnazjum i zamieszkał w bursie dla wojennych sierot w Pruszkowie i niebawem został zastępcą komendanta hufca w Pruszkowie
- po zdaniu matury studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, pracując równocześnie jako wychowawca w pruszkowskiej bursie oraz pisząc teksty do „Harcmistrza”, „Płomyka” i „Iskier”
- w 1924 r. został podharcmistrzem, w 1925 objął funkcję komendanta Hufca Pruszkowskiego, a po zakończeniu studiów w 1928 r. – komendanta Chorągwi Mazowieckiej
- w 1928 r. otrzymał również powołanie do wojska, gdzie w trakcie ćwiczeń nabawił się zapalenia płuc i w wyniku komplikacji zdrowotnych został zwolniony ze służby jako trwale do niej niezdolny
- po leczeniu powrócił do harcerstwa, prowadząc referat drużyn mniejszości narodowych oraz współorganizując dla najmłodszych wydział zuchowy
- W 1930 r. ożenił się z koleżanką z harcerstwa Janiną Sokołowską, a dwa lata później w związku z nawrotem choroby płuc przeniósł się do Zakopanego na leczenie, przez kilka kolejnych lat kierował ośrodkami harcerskimi na południu kraju
- po wybuchu wojny powrócił do Warszawy i zaczął działać w Komendzie Pogotowia Harcerzy oraz zaangażował się w pomoc uchodźcom i sierotom
- był inicjatorem powstania harcerstwa podziemnego – Szarych Szeregów, od października 1939 r. wchodził w skład „Pasieki” – kwatery głównej podziemnego harcerstwa, przyjął pseudonim „Kaźmierczak”, a w listopadzie 1942 r. „Hubert”, a także „Fabrykant” i „Kamyk”
- był pomysłodawcą i redaktorem naczelnym organu prasowego Komendy Głównej AK – „Biuletynu Informacyjnego”, a także autorem większości artykułów wstępnych w tym czasopiśmie
- dowodził Biurem Informacji i Propagandy stołecznego ZWZ oraz stworzył i prowadził Organizację Małego Sabotażu „Wawer”.
- w 1943 r. powstała jego najbardziej znana powieść „Kamienie na szaniec”
- po wojnie pracował jako asystent w katedrach pedagogiki na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie obronił również pracę doktorską
- po wojnie wrócił do harcerstwa, jednak w 1949 r. został jednak zwolniony za „reakcyjne podejście”, usunięty z uniwersytetu po likwidacji jego katedry, przeszedł na rentę i zajął się pracą naukową
- do harcerstwa wrócił po 1956 r., angażując się w działalność przywróconego ZHP jako przewodniczący Naczelnej Rady Harcerskiej
- w 1958 r. ponownie podjął współpracę z Uniwersytetem Łódzkim, najpierw w Zakładzie Socjologii, a następnie jako szef katedry pedagogiki społecznej
- angażował się aktywnie w działalność m.in. Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz Komitetu Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN.
- w roku 1969 otrzymał tytuł profesora.
- w 1972 r. przeszedł na emeryturę i przeniósł się do Warszawy
- zmarł 15 marca 1978 r. i spoczął w kwaterze powstańczej na Powązkach Wojskowych
- 5 maja 1991 r. za pomoc udzieloną w czasie okupacji członkom organizacji harcerzy żydowskich i żydowskich organizacji podziemnych Instytut Yad Vashem pośmiertnie nadał Aleksandrowi Kamińskiemu tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata
- w 2008 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Aleksandra Kamińskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski
TWÓRCZOŚĆ
Najbardziej znaną książką Aleksandra Kamińskiego są Kamienie na szaniec, która opowiada o działalności grupy przyjaciół z Szarych Szeregów : Rudym - Janie Bytrarze, Alku - Macieju Aleksym Dawidowskim i Zośce - Tadeuszu Zawadzkim podczas II wojny światowej w Warszawie.
Jej tytuł nawiązuje do fragmentu wiersza Juliusza Słowackiego Testament mój.
wyd.2021
Inne książki Aleksandra Kamińskiego dostępne w naszych filiach:
.jpg)
