sobota, 18 lutego 2023

MIKOŁAJ KOPERNIK - 550 ROCZNICA URODZIN

 


                                                      19.02 1473 - 21.05.1543


 Polski astronom. matematyk, inżynier, lekarz, prawnik, kanonik i ekonomista.



Senat RP przyjął (jednogłośnie!) uchwałę ustanawiającą 2023 Rokiem Mikołaja Kopernika. Datę powiązano z pięćset pięćdziesiątą rocznicą urodzin i czterysta osiemdziesiątą rocznicą śmierci Mikołaja Kopernika.





Wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię, polskie go wydało plemię.

(dwuwiersz Jana Nepomucena Kamińskiego wyryty a ścianie rodzinnego domu Kopernika w Toruniu)




„Nic piękniejszego nad niebo, które przecież ogarnia wszystko, co piękne.”


  • Był najmłodszym synem kupca Mikołaja i Barbary Watzenrode. Miał dwie młodsze siostry: Barbarę i Katarzynę, oraz starszego brata Andrzeja Po śmierci ojca, gdy Kopernik miał 10 lat, jego opiekunem prawnym został wuj, Łukasz Watzenrode ( brat matki), który zapewnił mu wykształcenie opłacając naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie studiował matematykę, fizykę, astronomię i filozofię.
  • Studiował później prawo i medycynę w Bolonii  i Padwie.
  • Po studiach wrócił do Torunia i od 1503 roku pracował jako sekretarz swojego wuja, był również kanonikiem, ale nie przyjął nigdy święceń kapłańskich. Pracował też dla rządu, jako ekonom.
  •  Cztery lata później został skierowany do Lidzbarka, gdzie towarzyszył swemu wujowi, biskupowi warmińskiemu Łukaszowi Watzenrodemu. Mikołaj brał udział w różnych misjach dyplomatycznych, m.in. do Prus Królewskich. Był też obecny na koronacji Zygmunta Starego na Wawelu w styczniu 1507 roku. W czasie pobytu w Lidzbarku Kopernik sporządził mapy Prus i Warmii oraz zajął się tłumaczeniem z greki Listów Teofilakta Symokatty.
  • Do Fromborka przeprowadził się pomiędzy 1510 a 1512 rokiem. W 1514 roku wykupił za 175 grzywien srebra północnozachodnią wieżę w obrębie murów zamku Frombork. Miasto opuszczał tylko dwukrotnie, w latach 1516-1519 i 1520 - 1521.
  • Najsłynniejszym dziełem Kopernika jest "De revolutionibus orbium coelestium" ("O obrotach sfer niebieskich"), które zostało opublikowane w 1543 roku.



 
Przedstawił w niej teorię heliocentrycznej budowy Układu Słonecznego, burzącej dotychczasowe poglądy. Według Kopernika to Ziemia i inne planety krążą wokół Słońca, a nie Słońce i planety wokół Ziemi, jak głosił obowiązujący w czasach średniowiecza model wyjaśniający budowę świata.


Pierwsze wydanie „De revolutionibus”, dedykowane papieżowi Pawłowi III, ukazało się w Norymberdze w 1543 r. tuż przed śmiercią autora, w nakładzie ok. 500 egzemplarzy, drugie w Bazylei ponad 20 lat później (1566).

Egzemplarz pierwszego wydania należącego do Mikołaja Kopernika znajdował się w zbiorach Collegium Hosianum w warmińskim Braniewie. Podczas szwedzkiego potopu w 1626 r. dzieło to zostało skradzione i wraz z innymi łupami wywiezione do Szwecji. Obecnie znajduje się w Uppsali.


a:
W Polsce znajduje się tylko jeden egzemplarz pierwszego wydania. znajduje się on w Bibliotece Jagiellońskiej.




CIEKAWOSTKI:

  • Podpisywał się jako Nicolaus Nicolai de Thuronia, co oznacza: „Mikołaj, syn Mikołaja, z Torunia”


  •  Jeden z kraterów na Księżycu i na Marsie, oraz planetoidę (1322) Coppernicus.
  • W 1965 roku NBP wyprodukował banknot z wizerunkiem Mikołaja Kopernika.



  • W 2010 nazwano na jego cześć pierwiastek chemiczny.
  • W "Traktacie o pieniądzach" jako pierwszy sformułował tezę o związku między podażą pieniądza a inflacją.
„Chociaż niezliczone są przyczyny upadku królestw, księstw i rzeczypospolitych, to moim zdaniem najgorsze są cztery: niezgoda, śmiertelność, jałowość ziemi i zły pieniądz”.

  • Podczas wojny polsko-krzyżackiej brał udział w negocjacjach z mistrzem krzyżackim Albrechtem Hohenzollernem.
  • Rokowania prowadzone 4 stycznia 1520 roku nie przyniosły efektów, dwa tygodnie później Krzyżacy zaatakowali i spalili Frombork.
  • Od roku 1616 do 1822 dzieło Kopernika było w kościelnym wykazie ksiąg zakazanych, zwanym też wykazem ksiąg zatrutych.
  • Mikołaj Kopernik tworzył również poezję.
  • Podczas licznych podróży po Warmii, stwierdził ciężką sytuację mieszkańców wsi, którzy żyli w wielkiej nędzy, co skłoniło go do studiów nad cenami chleba.
    Około 1530 roku powstał krótki memoriał Panis coquendi ratio (Obrachunek wypieku chleba) z tablicami uczciwych cen chleba, oraz opisem jego wypieku
  • Przyczynił się do zmiany kalendarza na gregoriański w 1582.
  • Tworzył również poezję. Jego poetyckim debiutem był epigramat, który napisał w Krakowie do pieśni weselnej (epitalamium) dla biskupa warmińskiego Jana Dantyszka na ślub Barbary Zápolyi i Zygmunta I Starego.


JAKIM BYŁ CZŁOWIEKIEM?

  • Był introwertykiem, zamkniętym w sobie, żyjącym w swoim świecie naukowcem pochłoniętym nauką, swoją pasją.
  • Skrupulatny, dążący do perfekcjonizmu.
  • Jeździł konno, lubił dobre trunki ( ale nie spożywał ich nadmiernie)
  • Miał trudności w przedstawianiu swoich myśli innym.
  • W młodości był brunetem. Miał duży orli nos( jego charakterystyczny kształt nosa był wynikiem złamania, którego doświadczył w dzieciństwie),pociągłą twarz, szczupłej budowy ciała, oczy niebieskie
  • Mikołaj Kopernik zmarł we Fromborku 24 maja 1543 roku - przyczyną śmierci był wylew



Prowadzone jesienią 2005 roku badania archeologiczne w katedrze fromborskiej zaowocowały znalezieniem szczątków, które  - należą do Mikołaja Kopernika. 




rekonstrukcja prawdopodobnego wyglądu Kopernika w wieku 70 lat.





Grób Kopernika w katedrze fromborskiej (znajduje się pod posadzką, oszklenie w posadzce)



 „Lecz cokolwiek by było, uznaję otwarcie, że mogę popełnić omyłki, gdyż jestem tylko jednym człowiekiem, posiadającym jeden umysł i nie zapoznającym ani nie doceniającym tego, co inni uznali za korzystniejsze” 

czwartek, 16 lutego 2023

KAZIMIERA IŁŁAKIEWICZÓWNA - 40 ROCZNICA ŚMIERCI

 

                                                    06.08.1892 - 16.02.1983



               Polska poetka, prozaiczka tłumaczka, sekretarz Józefa Piłsudskiego, podróżniczka, feministka, Pierwsza kobieta w Ministerstwie Spraw Zagranicznych!


Powołanie

W kuchni jest czysto, pachnie mlekiem i chlebem,
któż by mógł zapamiętać, że chodzić do kuchni nie trzeba.
W salonie głośni goście rozmawiają do syta,
w kuchni cicho polana dogasają pod płytą.
Gosposia fartuch biały włożyła, odpoczywa beztroska,
Magdalena lampeczkę poprawia przed Matką Boską.
Siedzę na białym stole, warkocz mam potargany,
czytam wpatrzonym we mnie "Tygodnik Ilustrowany",
Or-Ota i Savitri i nagle głos mi zawisa...
... I wiem, że sama także muszę zacząć wiersze pisać.


„Pisanie wierszy uważam w gruncie rzeczy za coś straszliwie śmiesznego”.



  • Urodziła się w Wilnie, tam też spędziła lata wczesnego dzieciństwa. Była nieślubną córką adwokata Klemensa Zana ( wnuczka Tomasza Zana, przyjaciela Mickiewicza) i nauczycielki Barbary Iłłakowiczówny
                                 Kazimiera i jej starsza siostra Barbara

 
Młoda Kazimiera Iłłakowiczówna, Petersburg 1906–1907, ze zbiorów Biblioteki Raczyńskich

Fotografia pochodzi z czasach studenckich (UJ), ze zbiorów Biblioteki Raczyńskich
 Młoda Kazimiera Iłłakowiczówna, Petersburg 1906–1907, ze zbiorów Biblioteki 
Raczyńskich                                                                                       

  • Ojciec Iłłakowiczówny został zamordowany w czasie podróży koleją. Według jednych była to czyjaś zemsta, inni natomiast twierdzili, że Zan padł ofiarą mordu politycznego, wkrótce potem na gruźlicę umiera jej matka
„córki nawet nie wzięły udziału w pogrzebie. Rodzina zadbała, by na światło dzienne nie wyszedł fakt, że nauczycielka miała nieślubne dzieci. W efekcie dziewczynki nie mogły pożegnać matki na cmentarzu”. - Sławomir Koper, Zapomniane Kresy. Ostatnie polskie lata
  • Kazimierę adoptował brat matki – Jakub, jej starszą siostrę dalsza rodzina.
  • Skrajnie zaniedbaną dziewczynkę odbiera od wuja i przejmuje opiekę nad nią Zofia z Zyberk-Platerów Buynowa
  • W Warszawie poetka ukończyła pensję Cecylii Plater-Zyberkówny. Następnie była wolną słuchaczką w Genewie i w Oxfordzie. Maturę zdała w Petersburgu, a potem studiowała filologię polską i angielską na Uniwersytecie Jagiellońskim.
  • Debiutowała jako poetka już w 1905 roku wierszem „Jabłonie” wydrukowanym w „Tygodniku Ilustrowanym”. J





jej debiut poetycki zrobił furorę. Zachwyt wyraził Stefan Żeromski a Jarosław Iwaszkiewicz fascynował się jej wczesnymi wierszami i do końca pozostał jej czytelnikiem.
  • W latach 1915-1917 służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Zachorowała wówczas ciężko na dyzenterię, co wpłynęło na jej religijne nawrócenie.
  • Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wróciła do Warszawy i rozpoczęła pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 1926-1935 była sekretarką Józefa Piłsudskiego, a po jego śmierci znów pracowała w MSZ. Postać Marszałka Piłsudskiego będzie powracała w twórczości Iłłakowiczówny, znajdziemy ją we wspomnieniach zatytułowanych Ścieżka obok drogi (1939), w tomach wierszy: Słowik litewski, Poezja (1936) i Wiersze o Marszałku Piłsudskim 1912-1935 (1936)



 
  • Po śmierci Józefa Piłsudskiego rozpoczęła podróże po Europie z pogadankami o marszałku.
  • Pracę w administracji i dyplomacji ułatwiała poetce znajomość języków; oprócz angielskiego, znała język niemiecki, rosyjski, węgierski, rumuński i francuski.
  • W dwudziestoleciu wydała m.in. zbiory Śmierć Feniksa (1922), Połów (1926), Płaczący ptak (1927), Popiół i perły (1930), Ballady bohaterskie (1934). Liczne tomiki ugruntowały sławę poetki i zapewniły miejsce wśród najwybitniejszych postaci życia literackiego Warszawy w dwudziestoleciu międzywojennym.



 
 



  • W 1939 r. ewakuowała się wraz z ministerstwem do Rumunii, gdzie spędziła wojnę. Po wojnie nikt nie chce jej ułatwić powrotu do Polski. Dopiero dzięki pomocy J. Tuwima w 1947 roku wraca do Warszawy.. W Warszawie ze względów politycznych nie była mile widziana. Przeprowadziła się do Poznania ale ona nigdy nie czuła się tam jak u siebie( kazała się pochować w Warszawie, to również nie było "jej" miejsce. )


"Dla mnie ojczyzną zawsze pozostaną Litwa i Łotwa. Wszystko inne - i Warszawa, i Poznań - było i jest dla mnie zagranicą". 
 
  •  Choć wciąż pisała wiersze, nie dane jej było jednak wrócić na literackie salony...

  • Ostatnie lata życia poświęciła porządkowaniu swojego dorobku literackiego, oraz nauczaniu języka angielskiego. Rozpoczęła też solidne prace przekładowe z literatury niemieckiej i rosyjskiej, wtedy to powstał najlepszy dotąd przekład Anny Kareniny Lwa Tołstoja. . Tłumaczyła także amerykańską poetkę  Emili Dickinson, dramat Don Carlos Schillera (1932).



  • W roku 1981 Iłła, jako pierwsza kobieta w dziejach Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, została uhonorowana tytułem honoris causa, który odebrała… we własnym domu.





  • Iłłakowiczówna opisała swoje wczesne lata w dwóch książkach napisanych prozą: "Z rozbitego fotoplastykonu" (1957) i wspomnieniowym zbiorze "Trazymeński zając" (1968).

 



 
  • Ostatni autorski tom wierszy wydała już na starość (Szeptem, 1966)



  • Kazimiera Iłłakowiczówna jest autorką tomów poezji dla dzieci. Niemal wszystkie z nich dedykowała swoim ukochanym siostrzenicom - Krystynie i Janinie, które traktowała jak własne córki


    BIOGRAFIA


                                                             FILIA  11,13,14,24,28



Opowieść o życiu poetki, która jest też zapisem czasów i jej zmagań z przeciwnościami: sieroctwem i samotnością, a także wyprawą do czasów i historycznych wstrząsów, które naznaczyły jej losy, czasem przynosząc zmiany na lepsze, a częściej – katastrofy. Na froncie I wojny światowej opatrywała żołnierzy, umarła pół roku przed zakończeniem stanu wojennego, zupełnie niewidoma.


JAKA BYŁA?

  • Praca rozumiana jako działalność społeczna była jej pasją
                                     "Bo ja mam pracę w sercu!" 
  • Była osobą bardzo poważnie podchodzącą do życia
  • Na co dzień bywała zasadnicza i oschła, miała także głębokie, wewnętrzne poczucie sprawiedliwości. Nawet jeśli nie zawsze była rozumiana przez innych.
  • Bardzo ceniła punktualność. Dla spóźnialskich była bezwzględna. Miała nienaganne maniery. Wymagała wiele od siebie, jak i od innych.
  • Z trudem przekonywała się do ludzi, mówiła co myśli, a to nie wszyscy przyjmowali ze zrozumieniem. Zawsze inna, na dystans.
  • Uparta, pracowita, skryta
  • Bardzo wrażliwa (nikt do końca nie wiedział co myślała i jak czuła. Drzwi do swojego serca otwierała tylko pisząc poezję.)
  • Na życie zarabiała udzielaniem lekcji języków obcych. Sama także się dokształcała. W wieku osiemdziesięciu kilku lat szkoliła swój węgierski, konwersujące ze znajomym Węgrem.
  • Gdy odczuwała tęsknotę za dawnym, artystycznym życiem w stolicy, froterowała podłogi lub szyła na maszynie. Pomagało, ale na krótko. Lubiła spacerować gdy „całe poznańskie pachniało poziomkami i jaśminem” i zimą, gdy „zewsząd dochodzą kolędy chóru Stuligrosza”.
  • Nie lubiła gwaru, gotować ani sprzątać. Była wychowywana na osobę, która miała zarządzać majątkiem, a nie wykonywać codzienne czynności.
Lekcje tańca dały mi możliwość bawienia się parę razy. One step jest już doskonały, a tanga i shimmy w robocie i w postępie. Lubię zresztą taniec dla tańca, z partnerem nie lubię rozmawiać i jest mi wszystko jedno z kim tańczę - byle mnie za blisko nie trzymano, tego nie znoszę". - J. Kuciel-Frydryszak, "Iłła. Opowieść o Kazimierze Iłłakowiczównie"
  • Iłłakowiczówna nie znosiła słowa „poetka”. Zawsze zastrzegała, że jest poetą. 
  •  Irytowała się, gdy ktoś ją nazywał sekretarką, a nie sekretarzem. Miała ku temu podstawy, bo nie pełniła roli typowej sekretarki. Odpisywała na listy służbowe, które przychodziły do Marszałka i jego żony – mówiła Joanna Kuciel. W ciągu dziewięciu lat pracy odpisała na blisko 250 tysięcy listów.
  • O Iłłakowiczównie napisała Maria Dąbrowska, przyrównując ją do 
Jest ekscentryczna. Mówi zawsze, co innego, niż się oczekuje, wprost uosobienie przekory” 

  • Nie była miłą staruszką. Raczej uchodziła za szorstką kobietę, która nierzadko budziła strach. Była trudną osobą.
  • Uwielbiała kapelusze -kobiety dzieliła na na kapeluszowe i niekapeluszowe.

  • W mieszkaniu na Gajowej 4 m 8 ( 2 piętro) w Poznaniu znajduje się Pracownia - muzeum K. Iłłakowiczówny. W stanie niezmienionym pozostawiono rozkład mebli w pokoju( mieszkała 36 lat w jednym, sublokatorskim pokoju) , w którym mieszkała. Można tam także obejrzeć jej maskę pośmiertną, rzeczy osobiste, stroje, niektóre odznaczenia i dyplomy, indeks UJ, kopie dokumentów i listów. Mimo upływu lat pokój jest przesiąknięty osobowością poetki.





Kiedy w 1939 roku rząd opuszczał kraj, Iłłakowiczówna otrzymała polecenie z Ministerstwa Spraw Zagranicznych, aby ewakuować się razem z nim. Zabrała tylko jedną rzecz: właśnie maszynę do pisania, która służyła jej też lata później, już w Poznaniu.

Mieszkanie-Pracownia Kazimiery Iłłakowiczówny jest oddziałem Biblioteki Raczyńskich  w Poznaniu.
  • Od roku 1983 ogólnopolskie jury z siedzibą w Warszawie przyznaje najlepszym debiutanckim tomikom Nagrodę im. K. Iłłakowiczówny. Uroczyste wręczenie nagrody odbywa się zawsze w mieszkaniu na Gajowej.

  • Dożyła sędziwego wieku 94 lat. Ociemniała pod koniec życia, wymagała pełnej opieki, którą zapewniła jej grupa oddanej poznańskiej młodzieży. Nie umierała samotnie…


Pochowana jest na warszawskich Powązkach. Na mogile poetki położone są dwie z białego marmuru rozchylone dłonie. Jedna dłoń to życie, druga dłoń to sztuka.


Źródło:
www.kulturaupodstaw.pl
www,culture.pl
www,wielkahistoria.pl
www.wszystkoconajwazniejsze.pl