czwartek, 9 września 2021

WOJENNE LEKTURY



"Paragraf 22", choć napisany w 1961 roku, do dzisiaj uznawany jest za jedną z najważniejszych amerykańskich powieści

Jedna z najwybitniejszych powieści amerykańskich XX wieku, a zarazem najsłynniejsza powieść o II wojnie światowej.

Utrzymana w poetyce czarnego humoru, ukazuje bezsens wojny i armii jako instytucji, wyśmiewa mechanizmy społeczne rządzące się logiką absurdu. Jej bohaterowie to zbiorowisko wariatów, fanatyków, idiotów i oportunistów, ale nade wszystko ludzi, którzy pragną jednego – przeżyć.



Erich Maria Remarque podjął „próbę udzielenia wieści o pokoleniu, które wojna zniszczyła – nawet gdy uchroniło się przed jej granatami”. Tytuł powieści to tekst lakonicznej depeszy frontowej, zaś opisane w niej tragiczne historie poszczególnych żołnierzy to nieistotne epizody w kontekście losów całej kampanii. Grupa szkolnych kolegów wychowywana na dobrych niemieckich patriotów prosto ze szkolnych ławek trafia do okopów, gdzie doświadczają wojny ze wszystkimi jej okrucieństwami. Poznają co to przyjaźń, braterstwo broni, radości z najprostszych rzeczy, rozczarowanie, tęsknota za tym, co bezpowrotnie stracone, paraliżujący strach i cierpienie fizyczne. Ukradziono im niewinną młodość, wojna wessała ich, przemełła i złamała, okaleczywszy na zawsze. „Rowy, lazaret, mogiła – nie ma możliwości ponad to”, konkluduje gorzko narrator. Nie bez przyczyny możemy tu mówić o pokoleniu niemieckich Kolumbów.
Książka stała się natychmiast międzynarodowym bestsellerem i przyniosła swojemu autorowi miejsce na literackim Parnasie. W 1930 r. doczekała się również oscarowej ekranizacji. Stanowi jeden z najwspanialszych manifestów pacyfizmu. Wojna, mówi autor, nie jest okazją do apologii bohaterskich wojowników, ale machiną odzierającą człowieka z wszelkiej godności i wydobywającą na wierzch wszystkie jego najgorsze cechy. Nic dziwnego, że „Na Zachodzie bez zmian” trafiło na sam szczyt listy książek znienawidzonych przez nazistów i palonych w barbarzyńskim rytuale na placach niemieckich miast.




"Mischling czyli kundel" to historia żydowskich bliźniaczek, Perły i Stusi, które wraz z mamą i dziadkiem trafiają do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Z racji tego, że są bliźniaczkami, stają się częścią Zoo Josefa Mengelego i zostają poddawane jego okropnym eksperymentom. Mimo tragicznej sytuacji, w jakiej się znajdują, dziewczynki starają się tworzyć pozory normalnego życia: grają w gry wymyślane jeszcze w domu przez dziadka, troszczą się o siebie, nawiązują znajomości z innymi dziećmi z obozu. Pewnego dnia, podczas koncertu zorganizowanego przez Anioła Śmierci, jedna z sióstr, Perła, znika, a Stusia pogrąża się w rozpaczy. Od tej chwili osamotniona dziewczynka pragnie zemsty na człowieku, który zniszczył cały jej świat, jej rodzinę, dzieciństwo.





"Za tymi murami, w blokach, piętro po piętrze ciągnęły się cele, które mogły pomieścić dwa tysiące więźniów. Ale teraz w celach tych, na korytarzach, we wszystkich kątach i zakamarkach żyło tu około ośmiu tysięcy ludzi. Głównie Anglicy i Australijczycy, trochę Nowozelandczyków i Kanadyjczyków – niedobitki sił zbrojnych Kampanii Dalekowschodniej. Ludzie ci byli na dodatek przestępcami. Popełnili ciężką zbrodnię. Przegrali wojnę. I mimo przegranej żyli.”
James Clavell, „Król szczurów”

W 1941 roku 17-letni James Clavell został wysłany na wojnę do Malezji. Przez wiele miesięcy ukrywał się w tropikalnej dżungli, żył w malezyjskiej wiosce. Schwytany jednak przez Japończyków trafił do obozu jenieckiego Changi w pobliżu Singapuru. Ze 150 tysięcy więźniów, którzy tu trafili, przeżyło zaledwie 10 tysięcy. Pozostałych wykończyły głód i tropikalne choroby. Clavell przeżył. I właśnie to obozowe doświadczenie stało się kanwą jego debiutanckiej powieści - Króla szczurów

ZAPRASZAMY NA SPOTKANIA.



środa, 8 września 2021

NOWOŚCI


DOROŚLI



LITERATURA POLSKA












LITERATURA AMERYKAŃSKA





LITERATURA ANGIELSKA




1.  LITERATURA SKANDYNAWSKA
2.  LITERATURA HISZPAŃSKA
3.  LITERATURA WŁOSKA



LITERATURA POPULARNO - NAUKOWA





DZIECI






MŁODZIEŻ




 

niedziela, 5 września 2021

BUDŻET OBYWATELSKI 6 -19.09.2021 - ZAGŁOSUJ


 Zapraszamy do głosowania na nasz projekt biblioteczny:


ZAKUP NOWOŚCI I AUDIOBOOKÓW

ORAZ DOPOSAŻENIE FILII

L 3/ 02/ VIII

OD CIEBIE DROGI CZYTELNIKU ZALEŻY CO DO CZYTANIA I SŁUCHANIA ZNAJDZIE SIĘ W 2022 R. W NASZEJ BIBLIOTECE. NA PÓŁKACH JEST JESZCZE SPORO MIEJSCA...

            

 

Głosowanie odbywa się na stronie: www.bo.katowice.eu 


GABRIELA ZAPOLSKA


                                                           30.03.1857 - 17.12.1921

aktorka, dramatopisarka, powieściopisarka, publicystka, krytyczka teatralna

 i artystyczna.


  • Gabriela Zapolska (pseudonim sceniczny), wł. Maria z Korwin-Piotrowskich,1  voto Śnieżko, 2. voto Janowska. Inne pseudonimy: Józef Maskoff, Walery Tomicki, Maryja
  • Urodziła się w Podhajcach na Wołyniu w zamożnej ziemiańskiej rodzinie. Pobierała edukację domową i jeszcze przed 20. rokiem życia wyszła za mąż – jej wybrankiem został porucznik gwardii carskiej Konstanty Eliasz Śnieżko-Błocki. Szybko okazało się jednak, że mąż był niewierny, a małżeństwo nieudane. Doświadczenie to określiło całe przyszłe życie Gabrieli i w wielu wariantach stało się tematem jej utworów, nasyciło także jej dzieła szczególnie silną niechęcią do mężczyzn.
  • Gorąco pragnęła zostać aktorką, co zaprowadziło ja do różnych zespołów wędrownych i okresowych, na poły amatorskich teatrzyków ówczesnej Galicji, Kongresówki i Poznańskiego. Od 1879 roku uprawiała już aktorstwo zawodowo, jednak uważając się za artystycznie niedocenianą i nieustannie skonfliktowana ze środowiskiem teatralnym.
  • W 1889 wyjechała do Paryża w celu doskonalenia swoich aktorskich umiejętności i osiągnięcia większego uznania. Przebywała tam 5 lat, do roku 1895, wchodząc w skład słynnego Théâtre Libre A. Antoine'a, a potem modernistycznego Théâtre de l'Oeuvre. Sukcesów jednak nie odniosła, gdyż aktorką była raczej mierną. 
  • Po powrocie do kraju bez powodzenia starała dostać się do warszawskich Teatrów Rządowych, trafiła ponownie do teatrzyków objazdowych i ogródkowych, by wreszcie dobić się angażu w krakowskim teatrze kierowanym przez Tadeusza Pawlikowskiego, gdzie zdobyła pewne powodzenia, stając się jednakże przy okazji ofiarą ostrej krytyki sprawozdawców teatralnych

  • Jako pisarka zadebiutowała w 1883 roku opowiadaniem pt. Jeden dzień z życia róży.  Potem publikowała nowele i powieści w prasie lwowskiej i warszawskiej, gorsząc  konserwatywne mieszczaństwo, którego obłudę wyśmiewała.  Spod jej pióra wyszło wiele nowel, powieści i sztuk teatralnych, w tym komedii satyrycznych. Najsłynniejszy utwór to - grana i wydawana do dziś Moralność Pani Dulskiej. Jej dramaty przetłumaczono na kilkanaście języków, doczekały się też po latach adaptacji telewizyjnych.





Dosyć wysoka, w młodości zgrabna, miała wyrazistą twarz „o zimnym spojrzeniu dużych, czarnych oczu”, głos niezbyt duży, „wysoki, cienki, zmatowany” (Teofil Trzciński).

Każdy, kto choć raz się z nią zetknął, wiedział, jaki Zapolska miała charakter. Była wybuchowa, apodyktyczna, humorzasta, nerwowa, wręcz - histeryczna. Chciała układać innych według własnego uznania, a swoje zdanie zawsze stawiała ponad zdaniem innych. Do tego była przeczulona na własnym punkcie - zarówno na tle wyglądu, jak i gry aktorskiej oraz twórczości literackiej. Bardzo źle znosiła krytykę i często po opublikowaniu nieprzychylnych artykułów kłóciła się z recenzentami oraz redaktorami gazet. Potrafiła pisać do nich co, powinni zamieścić w opisach jej utworów, na co zwrócić uwagę w występach publicznych i jak je ocenić. By wyrazić swoje niezadowolenie, potrafiła położyć psie kagańce na widowni teatralnej w miejscach przeznaczonych dla krytyków, albo poczęstować ich ciastkami doprawionymi olejem rycynowym. Bywała nieobliczalna, gwałtowna i wybuchowa. Kłóciła się ze wszystkimi i nikogo nie oszczędzała. Miała zatargi zwłaszcza z dyrektorami teatrów i ekipą aktorską. Z tego powodu miała często problemy z angażem, ale również potrafiła postawić na swoim i wynegocjować najwyższą płacę wśród aktorów. Z powodu licznych kłótni, konfliktów i zatargów przestała występować. Brzydziła się obłudą - mówiła, jak myślała, a jak mówiła, tak postępowała.

  • Od roku 1902 prowadziła szkołę dramatyczną w Krakowie, pisała felietony i recenzje teatralne do prasy. W roku 1904 przeniosła się na stałe do Lwowa, gdzie jej drugi mąż Stanisław Jankowski założył teatr jej imienia, któremu przez jakiś czas patronowała. Jej drugie małżeństwo również bardzo szybko się rozpadło, z mężem definitywnie rozstała się w roku 1910.



  • Zmarła 17 grudnia 1921 roku we Lwowie gdzie pochowano ją na cmentarzu Łyczakowskim


ŻYCZENIA WIELKANOCNE