Dzisiaj polecamy książki o historii Polski powojennej. Starszym, by mogli sobie przypomnieć, jak to było, młodszym, by dowiedzieli się jak żyli ich dziadkowie i jak historia wpływała na ich życie i jakimi ludźmi byli przywódcy państwa, w którym żyli.
Bierut był szary, bezbarwny, zwyczajny. Nic nie wskazywało, że zrobi karierę. Przed wojną żył w cieniu wybitnych przywódców Komunistycznej Partii Polski. Należał do średniego aktywu, a przeżył stalinowską czystkę tylko dlatego, że przebywał w więzieniu.
Piotr Lipiński stworzył portret człowieka, który stał się twarzą stalinizmu w Polsce. Oparł tekst między innymi na rozmowach ze współpracownikami Bieruta, ostatnimi żyjącymi osobami, które go znały. Opisuje drogę Bieruta do prezydentury, jego działalność przed wojną i w jej czasie, mechanizmy przejmowania przez komunistów władzy, konflikt głównego bohatera z Władysławem Gomułką i całe grono osób, które odegrały najważniejsze role w dwudziestowiecznej historii Polski.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Czołowy komunista o przedwojennym rodowodzie. Sowieckich czystek uniknął dzięki temu, że siedział w więzieniu. Nie po raz ostatni. Po wojnie znowu trafił za kratki. Tym razem posadzili go towarzysze. Po paru latach nieobecności wrócił i stał się nową twarzą socjalizmu. Cieszył się niezwykłym poparciem społeczeństwa, które widziało w nim nadzieję na zmiany. Szybko ją zniweczył i zamiast stać się drugim Nagyem czy Dubčekiem, został symbolem „dyktatury ciemniaków”. Zasłynął także ze skąpstwa. Dzielił każdego papierosa na pół, a Polakom doradzał, by zamiast cytryn jedli kiszoną kapustę. Jednocześnie jeździł ekskluzywnym mercedesem, a garnitury zamawiał u najdroższego warszawskiego krawca.
Powyższy
opis pochodzi od wydawcy.
Córka
Bolesława Bieruta Aleksandra Jasińska, syn Anatola Fejgina, jednej
z najważniejszych osób w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego,
oskarżonego o stosowanie tortur wobec więźniów, Agnieszka
Holland, Aleksander Smolar, Ernest Skalski, Andrzej Titkow,
Włodzimierz Grudziński – wszyscy rozmówcy autorki opowiadają o
swoim dzieciństwie w rodzinach komunistycznego aparatu.
Powyższy
opis pochodzi od wydawcy.
Autorkami
książki "Bagaż osobisty. Po marcu" są Agata Tuszyńska
oraz uczestniczki warsztatów mistrzowskich prowadzonych przez
pisarkę w 2017 roku w Domu Spotkań z Historią: Dorota
Barczak-Perfikowska, Grażyna Latos, Elżbieta Strzałkowska i
Wioletta Wejman. Po pięćdziesięciu latach autorki odnalazły tych,
którzy tego dnia przyszli na dworzec i stworzyły polifoniczną
powieść pokolenia ’68 bogato ilustrowaną zdjęciami z archiwów
rodzinnych bohaterów.
19
maja 1969 rok. Na fali antysemickiej kampanii opuszcza Polskę młody
student politechniki, Jurek Neftalin. Odprowadzają go rodzice,
przyjaciele, znajomi. Jego wyjazd uwiecznia na zdjęciach Elżbieta
Turlejska. Seria 24 czarno białych fotografii z Dworca Gdańskiego
jest punktem wyjścia tej historii.
Powyższy
opis pochodzi od wydawcy.
"Bagaż osobisty. Po
marcu" to wielogłosowa opowieść grupy przyjaciół –
pomarcowych emigrantów – którzy opuścili Polskę z "dokumentem
podróży", stwierdzającym, że jego okaziciel nie jest już
obywatelem tego kraju. Wyjeżdżali pod koniec lat 60. i na początku
70. w skutek propagandowej nagonki w Polsce. Wyjechali do Szwecji,
Francji, Danii, USA, Kanady, Izraela.
