DANUTA WAWIŁOW

                                                           14.04.1942 -29.05.1999

Autorka literatury dziecięcej, poetka, prozaik, tłumaczka, autorka słuchowisk radiowych. W swoich utworach opisywała dziecięcy świat. Darzyła dzieci szacunkiem i miłością, lubiła z nimi rozmawiać, starała się zrozumieć ich emocje

• Urodzona w Kozmodemiańsku nad Wołgą w ZSRR; córka Dymitra Wawiłowa, technika budowlanego (zginął pod Stalingradem), i Marii z domu Kalickiej, prawniczki. W 1946 przyjechała z matką do Łodzi - miasta z którego pochodziła jej mama

• Po przeprowadzce do Warszawy uczęszczała do XXXVII Liceum Ogólnokształcącego im. J. Dąbrowskiego

• Debiutowała w 1958 na łamach „Świata Młodych” jako tłumaczka z języka rosyjskiego przekładem opowiadania B. Siłajewa pt. Julka

• W 1959 rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim

• W 1966 roku poślubiła Olega Usenkę, wówczas studenta tej samej moskiewskiej uczelni, później filologa i lingwistę, wykładowcę UW i literaturoznawcę, współtwórcę wierszy, tłumaczeń i prac redakcyjnych. Razem stworzyli wiele literackich dzieł, m.in. baśnie poetyckie (Baśń o Królewiczu, kalejdoskopach i Babie, Bajkę o stu królach Lulach).

  

• Pierwsze wiersze dla dzieci opublikowała w tomiku pt. Rupaki w 1977 roku, za który dostała prestiżową włoską nagrodę Premio Europeo! Rupaki zaczęła pisać po urodzeniu córki Natalii i kontynuowała po narodzinach syna Kostka. To do nich zresztą adresowała swoje utwory i oni byli pierwszymi ich czytelnikami.

Wyd.1 -1977

• Mama  - Natalii (pisarka, poetka i tłumaczka)  i Konstantego (kompozytor, muzyk zespołów Super Girl & Romantic Boys i 19 Wiosen, a także tłumacz i pisarz, który wydał ostatnio Buszujący w barszczu. Kontrkultura w Rosji sto lat po rewolucji)

• Natalia zainicjowała rupaki, a z czasem stała się też współpracowniczką swojej mamy – razem stworzyły m.in. powieść Wierzbowa 13,

Wyd.1 -1996

• Pracowała jako nauczycielka języka rosyjskiego w warszawskim Liceum Reja. W połowie lat 70. podjęła współpracę z Polskim Radiem jako autorka i tłumaczka słuchowisk radiowych dla dzieci. Wkrótce wstąpiła do Związku Literatów Polskich i zajęła się wyłącznie pracą literacką.

• W latach 80. brała udział w telewizyjnym programie Sobótka, gdzie prezentowała twórczość dziecięcą, a w Polskim Radiu audycje poetyckie z udziałem dzieci pt. „Wierszobranie”. Do najważniejszych książek w jej twórczości zalicza się zbiory wierszy dla dzieci: Strasznie ważna rzecz, Moja tajemnica oraz Wiersze dla niegrzecznych dzieci.

Wyd.1   1989                               Wyd.1 1986

Wyd. I - 1987

• Współpracowała z telewizyjnym programem dla dzieci „Tik Tak”. W 1989 roku została Autorką Roku 1989 „Płomyka”, w którym od tego czasu zamieszczała felietony pt. „Jak pisać wiersze?”. W połowie lat 90. prowadziła w tygodniku „Filipinka” rubrykę pt. „Cześć, poeci i poetki” i kierowała pracami Klubu Ludzi Artystycznie Niewyżytych (KLAN).

Poetą jest każdy. Nawet jeśli nie ma o tym pojęcia.

               Poetą – i to wspaniałym - jest każde dziecko (...)”.

Danuta Wawiłow

• Jej książki weszły do kanonu literatury dziecięcej, znalazły się w programie nauczania w klasach 1–3 szkoły podstawowej oraz w lekturach szkolnych

•  Przetłumaczyła na nasz język znane książki 

 

 

Wydała 24 własne książki dla dzieci, które ukazały się w nakładzie ponad 5 mln egzemplarzy.

JAKA BYŁA ...

• W felietonach (z cyklu „Klub Puchowej Kołdry” oraz „Cześć poeci i poetki”) niekiedy opowiadała o sobie. Na przykład, że umie pracować, ale nie umie odpoczywać.
• Od najmłodszych lat wiedziała, że chce pisać. Już w wieku 8 lat prowadziła dziennik, a także założyła zeszyt, w którym gromadziła tytuły wszystkich swych przyszłych książek.
• Tworzyła je zawsze i wszędzie. W autobusach, na spacerze, pośrodku nocy i ... w wannie

Jadąc autobusem, mama zawsze starała się zająć miejsce obok dzieci. "Mogę być pewna, że usłyszę coś ciekawego. Kto wie, może nawet będzie z tego bajka czy wiersz?" -

                  wspomina  jej córka, też pisarka, Natalia Usenko.




Przez wiele lat zmagała się z guzem mózgu, który ostatecznie stał się przyczyną jej śmierci (o swojej chorobie pisała w swych ostatnich felietonach na łamach „Filipinki”).

• 

Została pochowana na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera S-VII-9, rząd 8, grób 10).

Pewnego dnia

wyjdę z domu o świcie,

tak cicho,

że nawet się nie zbudzicie.

I pójdę,

i będę wędrować po świecie,

i nigdy mnie nie znajdziecie.

Źródło: Wędrówka

Od samego dzisiaj rana

czegoś mi się chce...

Nie cukierka, nie banana -

może piasku, może siana

albo nawet – nie wiem sama

muchy tse-tse-tse?

Źródło: Czego mi się chce

Powiedz, jak ty się nazywasz?

Ja się wcale nie nazywam,

ja się wcale nie nazywam,

tylko kwiatki sobie zrywam.

Powiedz, jak ty masz na imię?

Bardzo różnie mam na imię.

Ciapcia w lecie, Klapcia w zimie,

bardzo dziwnie mam na imię.

Źródło :Jak ja się nazywam

Chodźmy bawić się do Oli!

- Niee, jej mama nie pozwoli!

Tylko nie mów nic nikomu!

Oni mają świnkę w domu!

- Co ty mówisz? Jaką świnkę?

Czy ma ryjek i szczecinkę?

Czym ją karmią? Cukierkami?

Czemu bawią się z nią sami?

- Popatrz w okno! Tam jest świnka!

- To nie świnka, to dziewczynka!

Siedzi smutna, zapuchnięta,

wielką chustką owinięta.

- Właśnie przyszła od doktora.

Ona jest na świnkę chora!

Źródło: Świnka

Wierszyki i  opowiadania autorki nie tylko bawią, ale także uczą .To taki

jak ją określają jej wielbiciele następny "Tuwim w spódnicy" (tym mianem określono po raz pierwszy  Zuzannę Ginczankę.Tym tytułem określana jest także Wanda Chotomska)

www.ppibl.ibl.waw.pl