05,01.1932 - 16.02.2016
Włoski semiolog, filozof, bibliofil i mediewista, powieściopisarz, autor felietonów i esejów
Studiował filozofię na Uniwersytecie Turyńskim, gdzie w 1956 roku obronił swoją pracę doktorską. Po studiach pracował przez jakiś czas w telewizji, następnie zaczął uczyć – najpierw we Florencji i Mediolanie, potem nauczał filozofii i semiotyki na Uniwersytecie Bolońskim. W tym samym czasie współpracował z czasopismem „L’Espresso”, gdzie publikował felietony na temat kultury popularnej i polityki. Jako pisarz zadebiutował w 1980 roku powieścią zatytułowaną Imię róży
Książka z pogranicza powieści grozy i literatury detektywistycznej, której fabuła osadzona jest w średniowieczu, w klasztorze benedyktynów, gdzie nagle, w tajemniczych okolicznościach, zaczynają ginąć mnisi. Śledztwo prowadzi franciszkanin Wilhelm z Baskerville oraz jego uczeń, nowicjusz Adso.
W 1988 roku wydano:
Trzej mediolańscy intelektualiści, zainteresowani historią i naukami hermetycznymi, zaczynają snuć hipotezy ma temat tajnych zamierzeń templariuszy i legendarnych różokrzyżowców, którym przypisywano dążenia do zawładnięcia światem. Bohaterowie powieści wymyślają własny Plan.
„Wahadło Foucaulta”, po wydaniu książki Brown’a, zostało nazwane ” ‚Kodem Da Vinci’ osoby myślącej”.
Umberto Eco, zapytany o to czy czytał „Kod Da Vinci”, odrzekł, że musiał, gdyż każdy się go o to dopytywał. Stwierdził, że Dan Brown przypomina jednego z bohaterów „Wahadła” – osobę, która zaczęła wierzyć w swoja własną, literacką fikcję.
Eco twierdzi, że powieść miała być groteskowym odbiciem konspiracyjnej mody i ukazaniem, jak łatwo jest stworzyć spiskową teorię, opierajac się na faktach i dowodach. https://historiajednejksiazki.
W 1994 roku powstała :
Autor nawiązuje w treści i formie do takich arcydzieł jak "Podróże Guliwera" czy "Kandyd". Szlachcic z Piemontu, Robert de la Grive, uratowany z katastrofy morskiej, dostaje się na opuszczony statek "Daphne", zakotwiczony w pobliżu nieznanej Wyspy. Na pokładzie i w licznych pomieszczeniach znajduje wiele tajemniczych przyrządów oraz ptaków i roślin. Z czasem się dowiadujemy, że Robert trafił na morze jako tajny wysłannik Mazarina i Colberta, usiłujących odkryć sekret obliczania długości geograficznej.
2000 rok
Baudolino, czternastoletni chłopski syn, obdarzony bystrym umysłem i fantazją, przyprowadza pod rodzicielski dach zabłąkanego wśród mgieł i moczarów rycerza. Nieznajomym gościem okaże się Fryderyk Barbarossa. Chłopak zdobywa sympatię cesarza, ten zaś zabierze go ze sobą w świat i pokocha jak syna.
Baudolino lubi opowiadać i zmyślać, przy czym jakimś cudem wszystko, co wymyślił, staje się rzeczywistością...
Powieść dla miłośników epoki średniowiecza.
2004 rok
Antykwariusz w wyniku choroby traci pamięć osobistą (nie wie, jak się nazywa, nie poznaje rodziny) natomiast zachowuje pamięć encyklopedyczną (bez problemu recytuje fragmenty utworów literackich, fakty historyczne). Utraconej pamięci poszukuje w wiejskim domu, gdzie od lat spoczywa archiwum jego rodziny. Z fragmentów ilustrowanych gazet, podręczników szkolnych, ze znalezionych starych płyt odtwarza historię własną, a zarazem historię swojego pokolenia, którego dzieciństwo przypadło na lata faszyzmu we Włoszech. Czytelnik znajdzie w powieści ślady tych poszukiwań, w postaci licznych reprodukcji oraz cytatów z popularnych gazet ilustrowanych, komiksów, a nawet zeszytów szkolnych.
Jak pisze włoska krytyka: „Eco zaskoczył nas ponownie. Jego nowa powieść nadaje się już nie tylko do czytania, ale także do oglądania i słuchania”.
W 2010 roku
Powieść kryminalno-szpiegowska, której akcja rozgrywa się w XIX wieku. Umberto Eco przedstawia w niej genezę okrytych złą sławą tzw. Protokołów Mędrców Syjonu, które stanowiły dla Hitlera jedno ze źródeł jego obłąkańczej idei zagłady Żydów i były elementem nazistowskiej propagandy. Autor podkreśla, że oprócz głównego bohatera wszystkie postacie w książce są autentyczne. „Cmentarz w Pradze” ukazał się 30 lat po „Imieniu róży”
Autor nawiązuje w treści i formie do takich arcydzieł jak "Podróże Guliwera" czy "Kandyd". Szlachcic z Piemontu, Robert de la Grive, uratowany z katastrofy morskiej, dostaje się na opuszczony statek "Daphne", zakotwiczony w pobliżu nieznanej Wyspy. Na pokładzie i w licznych pomieszczeniach znajduje wiele tajemniczych przyrządów oraz ptaków i roślin. Z czasem się dowiadujemy, że Robert trafił na morze jako tajny wysłannik Mazarina i Colberta, usiłujących odkryć sekret obliczania długości geograficznej.
2000 rok
Baudolino, czternastoletni chłopski syn, obdarzony bystrym umysłem i fantazją, przyprowadza pod rodzicielski dach zabłąkanego wśród mgieł i moczarów rycerza. Nieznajomym gościem okaże się Fryderyk Barbarossa. Chłopak zdobywa sympatię cesarza, ten zaś zabierze go ze sobą w świat i pokocha jak syna.
Baudolino lubi opowiadać i zmyślać, przy czym jakimś cudem wszystko, co wymyślił, staje się rzeczywistością...
Powieść dla miłośników epoki średniowiecza.
2004 rok
Antykwariusz w wyniku choroby traci pamięć osobistą (nie wie, jak się nazywa, nie poznaje rodziny) natomiast zachowuje pamięć encyklopedyczną (bez problemu recytuje fragmenty utworów literackich, fakty historyczne). Utraconej pamięci poszukuje w wiejskim domu, gdzie od lat spoczywa archiwum jego rodziny. Z fragmentów ilustrowanych gazet, podręczników szkolnych, ze znalezionych starych płyt odtwarza historię własną, a zarazem historię swojego pokolenia, którego dzieciństwo przypadło na lata faszyzmu we Włoszech. Czytelnik znajdzie w powieści ślady tych poszukiwań, w postaci licznych reprodukcji oraz cytatów z popularnych gazet ilustrowanych, komiksów, a nawet zeszytów szkolnych.
Jak pisze włoska krytyka: „Eco zaskoczył nas ponownie. Jego nowa powieść nadaje się już nie tylko do czytania, ale także do oglądania i słuchania”.
W 2010 roku
Powieść kryminalno-szpiegowska, której akcja rozgrywa się w XIX wieku. Umberto Eco przedstawia w niej genezę okrytych złą sławą tzw. Protokołów Mędrców Syjonu, które stanowiły dla Hitlera jedno ze źródeł jego obłąkańczej idei zagłady Żydów i były elementem nazistowskiej propagandy. Autor podkreśla, że oprócz głównego bohatera wszystkie postacie w książce są autentyczne. „Cmentarz w Pradze” ukazał się 30 lat po „Imieniu róży”
2015 rok
Eco pisał także prace naukowe, książki dla dzieci i młodzieży, oraz eseje na temat teorii literatury, świata współczesnego, kondycji współczesnych mediów i nauki. Był także autorem felietonów, pierwotnie publikowanych w mediolańskim tygodniku „l’Espresso”, a następnie wydanych w zbiorach Zapiski na pudełku od zapałek.
Był profesorem na Uniwersytecie we Florencji oraz na Uniwersytecie w Bolonii. Zajmował się semiotyką/semiologią, procesami komunikacji i estetyką. Założycielem wydziału studiów medioznawczych w Uniwersytecie San Marino, a także wieloletnim dyrektorem Scuola Superiore di Studi Umanistici oraz członkiem honorowym Kellogg College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Od 2010 był członkiem zwyczajnym Accademia dei Lincei. Eco został uhonorowany licznymi tytułami doktora honoris causa (do 2005 było ich 32), między innymi przez Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (1996) i Uniwersytet Łódzki (2015).
Eco nie tylko pisał książki, ale też je kochał. Jego księgozbiór to ponad 50 tysięcy tytułów.
W swoim życiu wyznawał zasadę „Żyjemy dla książek”.
Przechowywał je w dwóch domach. Wszystkie książki zostały podzielone tematycznie. Na przykład w hallu jednej z posiadłości znajduje się wyłącznie proza. Najcenniejsze egzemplarze przechowywane są w specjalnie do tego przygotowanym pokoju z oszklonymi szafkami. Specjalne miejsce zajmują także książki napisane przez ... Umberto Eco.
www.booklips.pl
Kiedy ktoś zadawał mu pytanie, czy wszystko przeczytał, miał dwie odpowiedzi: Pierwsza: „Nie. Są tu tylko książki, które muszę przeczytać w przyszłym tygodniu. Te, które już przeczytałem, znajdują się na uniwersytecie”.
I druga: „Nie przeczytałem żadnej z nich. W przeciwnym razie po co miałbym je tutaj trzymać?”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz